Sis

Gece, karanlığını bütün ihtişamıyla bütün şehre sergilerken, sokakları dolanan sis, kasvetli ruhsal ortamın bir yansımasıydı sanki. Şehirde kol gezen onlarca ölüm nefesli büyücü gibi, sonu gelmez tartışmalarla boğuşan bakanlık gibi, paniklemiş masum halk gibi kasvetli. Karmaşık günler geçiren şehir, ölümlerle, kaçırılanlarla, saldırılarla bu denli boğuşurken, ıslak kaldırım taşlarını örten sis, bütün günahları örtmeye niyetlenir gibiydi. Sis ay ışıklarını amaçsızca kırıp etrafa yansıtırken, karanlık gecenin bu puslu yüzü başka bir amaçsızlığa ev sahibiydi. Amaçsız bir adam gibi. Kısmen. Karanlığın kölesi genç adam dar sokakta kararlı adımlarla ilerlerken, aslında göründüğünün aksine tamamen amaçsızdı. Nereye gittiğini bilmiyor, ne yapacağını düşünmüyordu. O sis kadar amaçsız, o sis kadar ürkütücü bir duruşu vardı.

Gece karanlık olduğu kadar, iliklere işleyen soğuğuyla da varlığını hissettirirken, genç adam, biraz ileride, sisin izin verdiği kadarıyla bir kafeye ait olduğunu tahmin ettiği tabelayı gördü. Ufak ama sevimli bir şey. Ne hoş. Adımlarını kafeye ulaşmak için biraz daha hızlandırırken, kararlılığına kararlılık kattı ve geceden kopmak istememesine rağmen soğuktan bir bardak kahve ile korunmayı umdu. Bedenini korumalıydı, çünkü ona çok işi düşecekti. Yapacağı onlarca kötülük, işkence ve dahili olacağı onlarca cinayet vardı. Kalın paltosunun yakalarını boynunu kapatabilecek şekilde düzeltirken deri siyah eldivenli ellerini cebinden çıkarıp önüne ulaştığı kafenin kapı kolunu kavradı. Kapıyı aralar aralamaz içeriden fışkıran hayat onu bir an için etkilemişse de etkisi fazla uzun sürmedi ve genç adam tenhalarda bir yere geçerken bütün soğukluğunu içeri taşıdı. Görenlerin ne düşüneceği ya da nasıl hissedeceği umurunda olmadan bu canlı yaşam ortamına ölüm soğuğu taşıdı.

Masasına yerleştikten sonra kısılmış gözleriyle kafeyi incelemeye koyuldu. Üstü başı toz içinde, kıyafetleri eski ve yamalarla doluyken buraya o kadar da yabancı duruyordu ki. Aslında bu durum onun her zamanki hali değildi. Ah bilirsiniz işte, yıllardır Azkabandasınızdır, gün gelir kaçarsınız ve kendinizi bulabildiğiniz ilk deliğe sokuverirsiniz. Rutin. Azkaban düşüncesi bir anda, gece soğuğundan çok daha keskin bir soğukla göğsüne otururken, kafenin o kadar sıcak oluşuna rağmen paltosuna biraz daha sarıldı genç adam. Kaçmadan önce maruz kaldığı işkenceler, açlık ve kötü koku gibi diğer etkenleri gölgede bırakıyordu. Anılar beynine üşüşmüştü yine. Tıpkı bir ruh emicinin saldırısına maruz kalmış gibi düşüncelerinin kontrolünü kaybetmiş, mutluluğa dair neyi varsa kaybetmişti bir anda. Derin bir nefes alıp başını hafifçe iki yana salladı. Sersemlemişti.

Birşeyler içmenin zamnının geldiğine kanaat getirdiğinde, ilerideki bir masa ile ilgilenen çalışanlardan biri ile göz göze geldi. Adamın ilk tepkisi Veny'i neredeyse güldürüyordu. Yüzü ifadesiz ve beyaz bir hal almıştı. Venomous ölümcül bakışlarını onu çağırmakta kullandı, başka en ufak bir bedensel harekette bulunmadan. Genç adam da bunu anlamış olacaktı ki Venomous'un masasına doğru ilerledi. Venomous kendisine doğru yaklaşan genç adama gözünü dikerek bakerken en ufak birşey amaçlamıyordu ama o gelip yanı başında durana kadar gözünü gözlerinden ayırmadı. Buz mavisi bakışları garsonun ruhuna ulaşmaya çalışıyor gibiydi. Venomous konuşmadı, nedense önce garsonun ona ne istediğini sormasını bekledi. Bekledi, bekledi. Bekleme tahmininden uzun sürmüştü.