Lyndsy Evans

Sabahtan beri ılık esen rüzgar günün sona ermesi ile şiddet kazanmış, Hogwarts arazisinde ki ağaçların bir sağa bir sola savrulmasına yol açmıştı. Lyndsy Evans, soğuk rüzgarın yüzünü yaladığını hissederken ıslak çimenlerin kokusunu içine çekiyor, bu kokunun dünyada ki her şeye bedel olduğunu düşünüyordu. Kalbinin derinliklerinde iflah olmaz bir ağlama duygusu kabarıyor, genç kızın gözlerinde biriken yaşlar derin mavi gözlerini acıtıyordu. Rüzgar, Lyndsy'in saçlarını arkaya doğru savuruyor ara sıra bir kaç yaramaz perçem genç kızın göz hizasının üzerine düşüyordu.

Bir kaç ayak tıpırtısı kendini ağlamamak için zor tutan Lyndsy'in arkasında biterken kadife tonlarında bir ses genç kıza sesleniyordu. ''Lyndsy?'' diyordu sesin sahibi. ''Gecenin bu saatinde ne yapıyorsun?''

Sesin sahibini tanıyan ve bir kere daha kaderine tüküren Lyndsy, hızlı bir el hareketi ile gözlerinde birikmiş yaşları silmeye çalışıyor fakat onun elini kolunda hissederken bu kez içinde nefret duygusu yükseliyordu. ''Bırak beni Ian!'' dedi Lyndsy, sakinliğini korumaya çalışır fakat başaramazken. Ian adında ki yakışıklı delikanlı, genç kızın emrine itaat etmezken Lyndsy'i kendine çekiyor fısıldadı; ''Kendini güçlü göstermeye çalıştıkça aciz bir kıza dönüyorsun.''

Ian'ın koyu kahve gözlerine derin mavi gözlerini diken Lyndsy, büyük bir hızla delikanlıyı geriye itip; ''S....r!'' diye bağırdı. Kimse Lyndsy Evans'a aciz diyemezdi! İçinde büyüyen nefret ile Hogwarts şatosuna ilerlerken, gerçekten aciz mi görünüyorum diye düşünmekten kendini alamıyordu.